Mare Magazine over studente escorts

Op 9 juni publiceerde magazine Mare een artikel over studentes met een bijbaan in de erotiek. Een van de high class escorts van Society Service, die op dat moment studente aan een universiteit is, komt ook aan het woord.

Prostitutie als bijbaan: Soms ben ik iemand anders

Studenten klussen niet alleen bij als barvrouw of postbode. Sommigen bieden hun lichaam aan en verdienen daar niet slecht mee. Mare maakte een rondgang in de roze sector.

‘Mijn medestudenten werken allemaal zo’n twintig uur per week om hun studie te betalen. In één avond verdien ik wat zij in een hele maand verdienen. Tijdens tentamenperiodes kan ik rustig een paar weken niet werken om me te concentreren op mijn studie, ik ben daarna niet blut. Ook heb ik veel flexibiliteit in mijn werk. Als ik een avondje ga stappen, geef ik door dat ik niet meer beschikbaar ben en kan dan dus ook niet geboekt worden.’

Dat mailt een 22-jarige rechtenstudent uit Leiden. De vraag was of haar werk als callgirl niet lastig te combineren valt met haar masterstudie. Ze werkt voor het in Rotterdam gevestigde escortbureau Society Service, volgens eigenaar Marike van der Velden (26) het duurste bureau in Nederland. Afspraken beginnen van zevenhonderd euro. Een overnachting komt al snel op tweeduizend euro.

Maak hoger onderwijs duurder en meer studenten nemen een bijbaan in de prostitutie. Dat suggereerde de Franse krant Le Figaro een paar jaar geleden toen ze publiceerde dat een op de 57 studenten in dat land in de zogeheten ‘relax-industrie’ werkzaam is. Vooral de toegenomen woonkosten zouden daar debet aan zijn. Studenten zouden zich meestal via internet aanbieden.

Kanttekening bij dit aantal van 40.000 zich prostituerende studenten is de deugdelijkheid van het onderzoek. Het verborgen karakter van dit beroep maakt een correcte inschatting moeilijk. Daarnaast wordt het label ‘student’ vaak ten onrechte gebruikt omdat het jeugd en intelligentie suggereert.

Onderzoek uit 2006 van de Londense Kingston Universiteit onder 130 studenten concludeerde dat het aantal studenten die werken als stripper, erotisch danser of escort met vijftig procent was toegenomen sinds 2000. Dat in diezelfde periode het collegegeld van duizend naar drieduizend pond was verhoogd, werd als mogelijke oorzaak gezien.

Nederlandse cijfers over studerende prostituees ontbreken.

Metje Blaak, ooit werkzaam werkzaam in de branche en persvoorlichter van de prostitueebelangenvereniging De Rode Draad heeft geen weet van specifieke studie naar het onderwerp. ‘Maar goed, het fenomeen is – ik durf het bijna niet te zeggen – zo oud als de wereld. Toen ik zelf werkte in de jaren zeventig, waren er al studerende meiden actief. Het rouleert nogal, ze doen het een jaar wel en dan weer een jaar niet.’ Als de studiekosten gaan stijgen, verwacht ze wel een stijging van studerende tippelaars. ‘Alles wat in de economie gebeurt, heeft een terugslag in deze sector. Worden meer vrouwen werkloos, of wordt studeren duurder dan gaan ze sneller dit werk doen.’

Dat betekent volgens Blaak niet dat prostitutie vergelijkbaar is met om het even wat voor bijbaan. ‘Sommige meiden denken dat het makkelijk verdienen is. Even op je rug en hop, poen. Maar het heeft invloed op je psychische gebeuren.’ Het valt haar overigens op dat ze in het veld vaak psychologiestudenten ontmoet. ‘Vaak buitenlandse studenten die naar hier komen om het beleid te bestuderen. En dan draaien ze een tijdje mee. Vaak om te kijken hoe de psyche van de man in elkaar zit.’ Blaak heeft haar twijfels over de groep die eerst gaat werken om daarna te kunnen studeren. ‘Dat is gevaarlijk. Je verdient niet slecht, je raakt gewend aan de luxe. Ik zie ze zelden aan de studie gaan. Meisjes die al studeren als ze op de Wallen gaan werken, zetten meestal wel door.’

Precieze aantallen zijn niet te geven maar Van der Velden meldt dat er twee Leidse studentes bij haar werkzaam zijn als ‘compagnon’. Ze direct interviewen is niet mogelijk. Wel kunnen er vragen per mail gesteld worden. De rechtenstudente die Mare te woord staat, houdt haar bijverdienste ook liever geheim: ‘Mijn beste vriendin weet het maar verder niemand. Wat mij betreft is dit een privé-aangelegenheid en heeft niemand daar iets mee te maken. Eén keer per week ben ik iemand anders, dan ben ik een luxe callgirl die met een interessante zakenman een romantische avond beleeft. Ik ben dan eventjes niet de studente die de avond ervoor gewoon een wijntje dronk in de sociëteit.’

Ze is niet bevreesd een bekende of misschien wel docent tegen te komen tijdens haar werkuren. ‘Ik krijg vooraf altijd een aantal details van de cliënt, inclusief de naam. Ik kan als escorte gewoon mijn eigen voorkeuren wat betreft leeftijd en nationaliteit doorgeven. Ik kom zo dus niet voor verrassingen te staan.’

Ondertussen gaat het goed met Van der Veldens escortbureau. De omzet van in het 2006 opgezette bureau benadert één miljoen euro. Dat zal in belangrijke mate liggen aan het zakelijke talent van de eigenares. Haar persberichten over een ontmaagdingservice (vanaf 950 euro, tegen bijbetaling ook met twee biseksuele vrouwen), specials tijdens voetbal-WK’s en een verdriedubbeling van het aantal moslimklanten tijdens de ramadan kennen gretig aftrek in binnen- en buitenlandse media. De alumna van de Erasmus Universiteit is via de Speakers Academy te boeken om lezingen te verzorgen over haar branche. Ze werkt met een dertigtal vrouwen waarvan de helft studeert of promoveert. ‘Als je met meer dames werkt, verlies je het overzicht en hoe iedereen in elkaar zit. Sommigen van mijn compagnons werken twee keer per maand, anderen twee keer per week. Meestal doen ze dit een à twee jaar.’ In de begintijd heeft ze ook proberen jongens aan te nemen. Maar zowel vraag als aanbod bleken te moeilijk te organiseren.

Society Service werft vooral via de media. ‘Toen we wilden adverteren in de krant van de Erasmus Universiteit werd dat geweigerd. Wat later werden we door datzelfde blad geïnterviewd. We kregen vijftig aanmeldingen. Een paar daarvan hebben we ook aangenomen.’ Van der Velden zegt bij de sollicitatieprocedure vooral te kijken naar de motivatie. ‘Wie verwacht elk weekend op een boot in Dubai te zitten, help ik uit de droom. Het zijn vooral buitenlandse zakenmensen tussen de dertig en vijftig die een avond erotisch gezelschap zoeken. Er zitten wel eens internationaal tripjes tussen maar dat is zeldzaam. Een weekje met een compagnon kost tienduizend euro plus onkosten. Dat is niet voor iedereen weggelegd.’

En wat als haar medewerkers bij een klant belanden die ze niet zien zitten? ‘In die tien procent dat je geen klik hebt, moet je er eentje creëren. Dat vraagt wel wat van je. Je moet je er overheen zetten. Maar de dames weten dat als hun intuïtie zegt dat ze moeten gaan, ik dan altijd partij voor hen zal kiezen. Het is natuurlijk geen datingservice. Je mag niet weglopen als iemand een beetje overgewicht heeft. Maar bij respectloos gedrag, mag ze te allen tijde gaan. En ik koppel een meisje van begin twintig niet aan een man van boven de vijftig. Dat is geen goede match.’

Veel van haar leeftijdsgenoten verlaten de collegebanken pas terwijl Van der Velden al een bedrijf leidt in een branche die op zijn niet alledaags valt te noemen. Nooit problemen? ‘Mijn naaste vrienden weten het allemaal. Maar sommige mensen heb ik erdoor verloren. En ik zeg het niet tegen mijn tandarts bijvoorbeeld. Toen ik een telecomprovider zocht, zeiden negen van de tien bedrijven niet met mij te willen samenwerken. Een krediet aanvragen bij de bank kan ik vergeten. Een kantoor regelen is niet makkelijk. Dan maakt het niet uit dat ik legaal werk verricht, alle benodigde vergunningen heb en netjes belasting betaal. En ja, mijn ouders schrokken wel even toen ik het vertelde. Maar ze zijn niet boos geworden.’

Ook de anonieme rechtenstudente kampt met een vooroordeel over haar werk. Ze wil duidelijk maken dat zij en haar collega’s zich erg bewust zijn van seksuele hygiëne en veiligheid en dat ze zich regelmatig laat testen. ‘Heel anders dus dan de gemiddelde studente die ieder jaar met een nieuw vriendje zonder condoom vrijt.’

Gevraagd of ze haar escortwerk als werk of als bijzondere ervaring ziet, antwoordt de rechtenstudente: ‘Beide. Iedereen zoekt een bijbaantje die past bij hem of haar. Iets waar je goed in bent en wat je leuk vindt. Maar uiteindelijk werkt iedereen omdat je er geld mee verdient. Dat is bij mij niet anders.’